Μοντέλα κλινικής νοσηλευτικής εκπαίδευσης Eξέλιξη και επιδράσεις στη μάθηση των φοιτητών της νοσηλευτικής

Στόχος του άρθρου είναι να παρουσιάσει μέσα από τη βιβλιογραφική ανασκόπηση τα μοντέλα κλινικής νοσηλευτικής εκπαίδευσης, την εξελικτική τους πορεία και τις επιδράσεις τους στη μάθηση των φοιτητών της Νοσηλευτικής. Στις πρώτες νοσηλευτικές σχολές, που ιδρύθηκαν στα μέσα του 19ου αιώνα, οι φοιτητές μάθαιναν με το σύστημα της «μαθητείας» υπό την επίβλεψη της προϊσταμένης του τμήματος, που είχε την ευθύνη τους. Σύντομα, η ανάγκη για περισσότερους και καλύτερα εκπαιδευμένους νοσηλευτές οδήγησε στην ανάπτυξη των νοσηλευτικών σχολών και την ανάληψη της κλινικής διδασκαλίας από τους κλινικούς καθηγητές, που αποτελούσαν εκπαιδευτικό προσωπικό του ακαδημαϊκού ιδρύματος. Τα προβλήματα αυτού του μοντέλου, με σημαντικότερο την αδυναμία του κλινικού καθηγητή να ενσωματώσει τους φοιτητές στη νοσηλευτική ομάδα του τμήματος και να τους κοινωνικοποιήσει στο νοσηλευτικό ρόλο, οδήγησαν στην αναζήτηση και χρήση άλλων μοντέλων. Σ’ αυτά τα μοντέλα, η κλινική νοσηλευτική εκπαίδευση ανατίθεται σε ένα νοσηλευτή του κλινικού χώρου, που μαζί με τη φροντίδα των ασθενών έχει ταυτόχρονα και την ευθύνη της κλινικής εκπαίδευσης ενός ή δύο φοιτητών της Νοσηλευτικής. Τα ερευνητικά δεδομένα δείχνουν ότι αυτό το μοντέλο είναι αποτελεσματικό τόσο για την κοινωνικοποίηση όσο και για τη μάθηση των φοιτητών της Νοσηλευτικής. Ένα τρίτο είδος αποτελούν τα συνεργατικά μοντέλα, τα οποία είναι μια σύνθεση των δύο προαναφερθέντων. Υποστηρίζεται πως κάθε μοντέλο έχει ισχυρά και αδύνατα σημεία και η επιτυχία τους εξαρτάται από τους ίδιους τους επαγγελματίες και το ενδιαφέρον τους για τους φοιτητές και τη νοσηλευτική εκπαίδευση.