Η κουλτούρα των επαγγελματιών υγείας και η υποθεραπεία του πόνου

Ο πόνος είναι ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης εμπειρίας. Παρόλη όμως την επιστημονική πρόοδο η ελλειπής αντιμετώπιση του πόνου παραμένει ένα μείζον πρόβλημα δημόσιας υγείας. Ιατροί και νοσηλευτές συνεχίζουν να υποθεραπεύουν τον πόνο, ακόμα και σε περιπτώσεις ασθενών που υπάρχει η δυνατότητα σημαντικής ανακούφισής του. Σκοπός αυτού του άρθρου είναι να παρουσιάσει το θέμα της ανεπαρκούς αντιμετώπισης του πόνου από τους επαγγελματίες υγείας, σε σχέση με τη θέση που έχει ο πόνος στην κουλτούρα της δυτικής θεραπευτικής πρακτικής. Ο πόνος συνιστά σημαντικό πρόβλημα στη φροντίδα υγείας, αφού η έννοια του πόνου δεν προσαρμόζεται στις επιστημονικές προσεγγίσεις για την υγεία και την ασθένεια που έχουν υιοθετηθεί σήμερα από τους περισσότερους επαγγελματίες υγείας. Η υποκειμενικότητα του πόνου, η ελλειπής κατανόηση των αιτιών του, ο καθορισμός του ως συμπτώματος και όχι ως νόσου, η αναποτελεσματικότητα φαρμάκων και χειρουργικών τεχνικών καθώς και η αναγνώριση του αρρώστου ως ειδικού του πόνου του, είναι τα βασικά στοιχεία της επαγγελματικής κουλτούρας ιατρών και νοσηλευτών, που αφενός εμποδίζουν την αναγνώριση του πόνου και αφετέρου δεσμεύουν τις κατάλληλες δυνάμεις για την αντιμετώπισή του. Η βελτίωση της αντιμετώπισης του πόνου προϋποθέτει σειρά αλλαγών στη χρηματοδότηση, τη νομοθεσία και την εκπαίδευση όλων των επαγγελματιών υγείας. Το εξατομικευμένο και με πολιτισμική ευαισθησία πρόγραμμα νοσηλευτικής φροντίδας, μπορεί να οδηγήσει όχι απλά στο επιθυμητό αναλγητικό αποτέλεσμα αλλά και στην ολιστική διαχείριση του πόνου.